Spotkanie 9:Na straży prawa.

Lekcja 9

Temat:Na straży prawa.

1.PRAWO AUTORSKIE.

PRAWO AUTORSKIE-pojęcie prawnicze oznaczające ogół praw przysługujących autorowi utworu albo normy prawne upoważniające autora do decydowania o użytkowaniu dzieła i czerpaniu z niego korzyści finansowej.Ustawa z dnia 4 lutego 1994 o prawie autorskim i prawach pokrewnych z późn. zm. wyróżnia: autorskie prawa osobiste oraz autorskie prawa majątkowe.

2.UTWÓR.

UTWÓR-termin prawniczy z zakresu prawa autorskiego, który według Ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych jest zdefiniowany następująco .każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia.

RODZAJE UTWORÓW.

A.)Ze względu na zależność od siebie

-pierwotne - stworzone oryginalnie przez jednego lub grupę twórców

-opracowania (zwane też czasami dziełami wtórnymi lub zależnymi) - są to różnego rodzaju modyfikacje utworu pierwotnego, takie jak tłumaczenia, przeróbki, kolaże, wydania krytyczne itp; publikacja opracowania bez zgody twórców utworu pierwotnego stanowi naruszenie ich majątkowych i osobistych praw autorskich, ponadto za publikację opracowania twórcom utworu pierwotnego należy się wynagrodzenie

-utwory inspirowane - które nie są jasno zdefiniowane prawnie, ale według opinii prawnych są to utwory stworzone w efekcie kontaktu z utworem pierwotnym i mogącym mieć pewne do niego cechy podobieństwa ale jednak na tyle różnym, że nie ma wątpliwości, że to dzieło samoistne, nie zawierające oprócz uprawnionych cytatów żadnych fragmentów dzieła pierwotnego; twórca utworu pierwotnego nie może sobie rościć żadnych szczególnych praw w stosunku do dzieła inspirowanego

Ponadto w obiegu prawniczym jest też pojęcie "utworu z zapożyczeniami", które zawiera fragmenty utworów pierwotnych wykraczających poza zwykłe cytaty, ale jednak nie tyle aby go uznać za opracowanie utworu pierwotnego. Zapożyczenia stanowią potencjalne naruszenie majątkowych i osobistych praw twórców utworu pierwotnego, dlatego w praktyce odnoszą się do nich wszystkie zasady obowiązujące do opracowań, choć w zakresie proporcjonalnym do ilości i objętości owych zapożyczeń.

B.)Ze względu na naturę

-wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe,

-kartograficzne oraz programy komputerowe),

-plastyczne,

-fotograficzne,

-lutnicze,

-wzornictwa przemysłowego,

-architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne,

-muzyczne i słowno-muzyczne,

-sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne,

-audiowizualne (w tym filmowe)

Utwory są w Polsce zasadniczo chronione jednakowo niezależnie od ich natury, z wyjątkiem utworów audiowizualnych i programów komputerowych. W przypadku utworu audiowizualnego ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych wymienia dokładnie kogo się uznaje za współtwórców takiego dzieła oraz ustala relacje między producentem i twórcam.

W przypadku programów komputerowych ustawa uściśla zasady korzystania, dystrybucji i kopiowania programów i silnie ogranicza prawo do dozwolonego użytku (np: nie zezwala na pożyczanie i kopiowanie programów nawet w kręgu rodziny i najbliższych znajomych). Nie istnieje też w stosunku do programów prawo cytatu.

3.LICENCJA.

LICENCJA-  umowa na korzystanie z utworu jakim jest aplikacja komputerowa, zawierana pomiędzy podmiotem, któremu przysługują majątkowe prawa autorskie do utworu, a osobą, która zamierza z danej aplikacji korzystać.Umowa taka powinna określać przede wszystkim pola eksploatacji (formy wykorzystania utworu), czyli warunki na jakich licencjobiorca jest uprawniony do korzystania z programu. W Polsce Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych jako podstawowe elementy określające pola eksploatacji wskazuje zakres, miejsce i czas korzystania z utworu, przy czym jest to wyliczenie przykładowe i strony umowy mogą dowolnie kształtować charakter licencji (biorąc jednak pod uwagę treść przepisów ustawowych, których strony nie mogą modyfikować - tzw. ius cogens).

4.TYPY LICENCJI.

A.) FREEWARE- licencja oprogramowania umożliwiająca darmowe rozprowadzanie aplikacji bez ujawnienia kodu źródłowego. Czasami licencja freeware zawiera dodatkowe ograniczenia (np. część freeware jest całkowicie darmowa jedynie do użytku domowego).Sam termin został wymyślony przez Andrew Fluegelmana.Programy na licencji freeware mogą być nieodpłatnie wykorzystywane, jednak zabrania się czerpania korzyści finansowych z ich dystrybucji przez osoby trzecie. Licencja nie dotyczy dystrybucji produktów (dokumentów, grafiki, innych programów itd.) stworzonych przy użyciu programów na licencji freeware, więc nie ogranicza możliwości ani nie narzuca konieczności pobierania opłat za wytworzone produkty.Termin freeware bywa również używany jako synonim oprogramowania objętego tą licencją.

B.)ADWARE-rodzaj (i typ) licencji oprogramowania. Adware jest oprogramowaniem rozpowszechnianym za darmo, ale zawierającym funkcję wyświetlającą reklamy.

C.)CARDWARE-- rodzaj licencji oprogramowania wywodzący się od Freeware i Shareware. Używany przez autorów, którzy udostępniają swoje programy za darmo: w zamian za to oczekują, że użytkownik przyśle im kartkę pocztową (najczęściej z miejscowości, w której mieszka). Wymóg ten bywa mniej lub bardziej kategoryczny w zależności od konkretnej licencji. Niektóre uzależniają od tego legalność używania programu, inne pozostawiają to dobrej woli użytkownika jako sposób na wyrażenie wdzięczności autorowi. Istnieje też wersja emailware wymagająca przysłania emaila.

D.)GNU-licencja wolnego i otwartego oprogramowania stworzona w 1989 roku przez Richarda Stallmana i Ebena Moglena na potrzeby Projektu GNU, zatwierdzona przez Open Source Initiative. Pierwowzorem licencji była licencja Emacs General Public License. Wersja druga licencji GNU GPL została wydana w roku 1991, a wersja trzecia – 29 czerwca 2007.

E.)SHAREWARE-to rodzaj licencji programu komputerowego, który jest rozpowszechniany bez opłat z pewnymi ograniczeniami lub z niewielkimi opłatami do wypróbowania przez użytkowników. Czasami po okresie próbnym (wersja trial) lub po określonej liczbie uruchomień (limit uruchomień) za taki program trzeba płacić lub zrezygnować z korzystania z niego.Czasami producent oprogramowania wydaje jedną wersję na licencji shareware, a drugą (zazwyczaj z ograniczeniami, np. z blokadą dostępu do niektórych funkcji) na licencji freeware.

F.)DEMO- twórczość np.: muzyczna, plastyczna (grafika komputerowa), filmowa, programistyczna; zapisana i udostępniana jako demonstracja możliwości twórców (często w celach promocyjnych - wyjątek demoscena).

G.)TRIAL- rodzaj licencji na programy komputerowe polegający na tym, że można go używać przez z góry ustalony czas (od 7 do 90 dni). Programy na tej licencji są w pełni funkcjonalne. Po upływie ustalonego czasu, jedyną rzeczą, na którą pozwoli program to rejestracja albo usunięcie z dysku twardego. Zazwyczaj wersje próbne rozprowadzane są na tej licencji.

H.)OEM- przedsiębiorstwo sprzedające pod własną marką produkty wytworzone przez inne firmy. Termin jest mylący, gdyż OEM nie zawsze jest wytwórcą, a nawet nie jest producentem, lecz czasem tylko sprzedawcą sprzętu dla użytkownika końcowego, choć zdarza się też, że jest jego projektantem.
W większości przypadków OEM nie dodaje wartości do wyposażenia, a jedynie znakuje je własnym logo. Nazwa OEM jest umieszczana na urządzeniach przez wytwórcę, na mocy zawartej umowy. Niekiedy OEM dodaje wartość do produktu, np. łącząc sprzęt i oprogramowanie w gotowe systemy (zobacz też: Value Added Reseller).Istnieją liczne firmy specjalizujące się w produkcji na rzecz OEM i nigdy nie sprzedające produktów pod własną marką – są to tzw. producenci kontraktowi. Niektóre firmy zajmują się zarówno produkcją, jak i działalnością typu OEM.Nazwa OEM jest też stosowana w odniesieniu do producentów komputerów osobistych, gdy sprzedają je razem z oprogramowaniem będącym standardowym wyposażeniem. Oprogramowanie OEM jest nierozerwalnie połączone z komputerem (lub jego częścią), na którym jest ono zainstalowane. Nie wolno go przenosić na inne komputery oraz odsprzedawać.

I.)DONATIONWARE-Jest jednym z typów licencji Otherware. Oprogramowanie na tej licencji może być dowolnie modyfikowane, kopiowane i dystrybuowane pod warunkiem, że licencjobiorca zapłaci autorowi symboliczną kwotę. Wielkość opłaty zależy od licencjobiorcy.

J.)ABANDONWARE-oprogramowanie, którego twórca już nie sprzedaje i nie zapewnia dla niego obsługi. Spotyka się również użycie tego określenia w stosunku do oprogramowania, którego twórca świadomie zaprzestał rozwoju i wsparcia produktu. Określenie „abandonware” nie jest używane w odniesieniu do starszych wersji danego oprogramowania, które już nie są sprzedawane i wspierane, o ile producent nadal wspiera i sprzedaje oprogramowanie, które stanowi kontynuację tych wersji.Ponieważ wiele z tych programów, a szczególnie gier, nadal jest chętnie używanych, powstały w Internecie miejsca pozwalające je uzyskać. W stosunku do prawa większości państw jest to nielegalne, ponieważ jeszcze żaden program komputerowy nie jest tak stary, żeby wygasły jego majątkowe prawa autorskie. Jednak ponieważ część firm już nie istnieje, a innym nie zależy na ochronie praw do tych konkretnych programów, to administratorzy takich serwerów mogą się spodziewać, że nie będą ścigani.Podstawowym argumentem przeciwko określaniu programu jako abandonware jest jego potencjalna wartość dla producenta przy adaptacji na nowe platformy, jak na przykład GameCube, Game Boy Advance czy też PlayStation 2. Zdarzają się przypadki, że nawet bardzo stare gry są aktywnie chronione przez firmy, które tworzą na przykład wersje dla telefonów komórkowych (takimi firmami są m.in. BioWare i LucasArts).

K.)FIRMWARE-oprogramowanie wbudowane w urządzenie, zapewniające podstawowe procedury obsługi tego urządzenia. Nowsze urządzenia posiadają często możliwość aktualizacji tego oprogramowania, dzięki zapisaniu go na przykład w pamięciach typu flash lub EEPROM.

L.)LICENCJA JEDNOSTKOWA-Angielskie one-site licence, licencja uprawniająca użytkownika do zainstalowania nabytego oprogramowania tylko w jednym komputerze, obejmująca zakaz udostępniania takiego oprogramowania w sieci oraz na innych wolnostojących komputerach. Licencja jednostanowiskowa, jak każda, nie zabrania sporządzenia kopii zapasowej oprogramowania.

M.) LICENCJA GRUPOWA-Angielskie site licence, rodzaj licencji zezwalającej na użytkowanie oprogramowania w sieci lub w zestawie komputerów, np. w szkole lub w pracowni, określającej maksymalną liczbę stanowisk, na których wolno zainstalowac objęte nią oprogramowanie. Odmianą licencji grupowej jest licencja sieciowa (network licence).

Licencje Creative Commons

Skocz do: nawigacji, wyszukiwania

Licencje Creative Commons (CC) – zestaw licencji, na mocy których można udostępniać utwory objęte prawami autorskimi. Licencje te są tworzone i utrzymywane przez organizację Creative Commons.
Licencje Creative Commons pozwalają twórcom utworów zachować własne prawa i jednocześnie dzielić się swoją twórczością z innymi. Zasada „wszelkie prawa zastrzeżone” zostaje zastąpiona zasadą “pewne prawa zastrzeżone”.
Szacuje się, że na licencjach CC udostępnia się obecnie co najmniej 100 milionów utworów. Licencje CC są w chwili obecnej najpopularniejszymi wolnymi licencjami stosowanymi do licencjonowania treści innych niż oprogramowanie.

Licencje CC można stosować dla dowolnego utworu, który podlega ochronie prawa autorskiego – na przykład tekstu, obrazu, dźwięku czy utworu audiowizualnego.
Licencje CC nie są przeznaczone do licencjonowania oprogramowania, CC do tego celu poleca licencje oferowane przez Free Software Foundation lub Open Source Initiative.
Licencje CC są dostępne w wersji ogólnej („Unported”) – dostosowanej do prawodawstwa międzynarodowego oraz w ponad 40 wersjach dostosowanych do jurysdykcji lokalnych. W szczególności istnieją wersje polskie licencji, zgodne z polskim systemem prawnym.
Teksty licencji są dostępne za darmo na stronie projektu Creative Commons.

Rodzaje licencji

Istnieją cztery warunki udostępniania utworów, z czego pierwszy pojawia się we wszystkich licencjach:

Uznanie Autorstwa (ang. Attribution (BY)) 

zezwala się na kopiowanie, dystrybucję, wyświetlanie i użytkowanie dzieła i wszelkich jego pochodnych pod warunkiem umieszczenia informacji o twórcy.

Użycie Niekomercyjne (ang. Noncommercial (NC)) 

zezwala się na kopiowanie, dystrybucję, wyświetlanie i użytkowanie dzieła i wszelkich jego pochodnych tylko w celach niekomercyjnych.

Bez Utworów Zależnych (ang. No Derivative Works (ND)) 

zezwala się na kopiowanie, dystrybucję, wyświetlanie tylko dokładnych (dosłownych) kopii dzieła, niedozwolone jest jego zmienianie i tworzenie na jego bazie pochodnych.

Na Tych Samych Warunkach (ang. Share Alike (SA)) 

zezwala się na kopiowanie, dystrybucję, wyświetlanie i użytkowanie pochodnych dzieł, pod warunkiem że będą one opublikowane na takiej samej licencji.

 Podstawowym narzędziem Creative Commons są licencje prawne pozwalające zastąpić tradycyjny model „Wszystkie prawa zastrzeżone” zasadą „Pewne prawa zastrzeżone” – przy jednoczesnym poszanowaniu zasad prawa autorskiego. Licencje Creative Commons oferują różnorodny zestaw warunków licencyjnych – swobód i ograniczeń. Dzięki temu autor może samodzielnie określić zasady, na których chce dzielić się swoją twórczością z innymi. W ciągu dziesięciu lat działalności Creative Commons zbudowała silną pozycję na świecie poprzez intensywną promocję twórczości oraz tworzenie warunków legalnego dostępu do dóbr kultury.
Wszystkie licencje Creative Commons posiadają cechy wspólne (poszanowanie praw autorskich osobistych) oraz dodatkowe warunki wybrane przez licencjodawcę (czy twórcę). Warunki licencyjne są niczym klocki – zasady określone przez daną licencję są wynikiem złożenia razem dwóch lub trzech takich warunków.
Twórca korzystając z licencji zawsze zachowuje prawa autorskie, jednocześnie umożliwia innym kopiowanie i rozpowszechnianie, dodatkowo może określić czy ich wykorzystywanie może odbywać się wyłącznie w warunkach niekomercyjnych lub ograniczyć możliwości tworzenia utworów zależnych.
Twórca wybierający licencje Creative Commons musi odpowiedzieć na dwa proste pytania aby wybrać właściwe warunki licencji. Po pierwsze: czy chce umożliwiać komercyjne użycie swoich dzieł? Po drugie, czy zgadza się na tworzenie utworów zależnych od oryginału, a jeśli tak to czy chce również wymagać aby utwory zależne były dostępne na tej samej licencji? Warunek “Na tych samych warunkach” to mechaniz mający wspierać wolną kulturę i popularyzację wolnych licencji. Na podobnych zasadach działają takie licencje jak GNU General Public License, używane przez wiele projektów open source (otwartego oprogramowania).
Licencje Creative Commons nie naruszają wolności, które przyznaje prawo autorskie wszystkim użytkownikom w ramach dozwolonego użytku i prawa cytatu. Użycie licencji pozwala na jednoznaczne definowanie dodatkowych uprawnień dla użytkowników (licencjobiorców). Licencjobiorca musi zawsze dochować warunków licencji, w innym wypadku licencja automatycznie wygasa. Oznacza to konieczność poprawnego informowania o autorze i jego prawach na każdej kopii utworu oraz zakaz korzystania ze środków ograniczających dostęp do tych utworów.

Cztery podstawowe warunki licencji CC to:

	Uznanie autorstwa. Wolno kopiować, rozprowadzać, przedstawiać i wykonywać objęty prawem autorskim utwór oraz opracowane na jego podstawie utwory zależne pod warunkiem, że zostanie przywołane nazwisko autora pierwowzoru.
	Użycie niekomercyjne. Wolno kopiować, rozprowadzać, przedstawiać i wykonywać objęty prawem autorskim utwór oraz opracowane na jego podstawie utwory zależne jedynie do celów niekomercyjnych.
	Na tych samych warunkach. Wolno rozprowadzać utwory zależne jedynie na licencji identycznej do tej, na jakiej udostępniono utwór oryginalny.
	Bez utworów zależnych. Wolno kopiować, rozprowadzać, przedstawiać i wykonywać utwór jedynie w jego oryginalnej postaci – tworzenie utworów zależnych nie jest dozwolone.

Copyleft

 

Copyleft – rodzaj systemu licencjonowania praw autorskich, zezwalający na modyfikację pracy i jej dalszą redystrybucję na identycznych warunkach.
Założenia systemu zostały stworzone w roku 1984 przez Richarda Stallmana na użytek oprogramowania, ale dziś są używane również dla innych rodzajów materiału.

Idea

Idea copyleft polega na takim wykorzystaniu systemu praw autorskich, że osiąga zupełnie odwrotne cele niż copyright (poszerzenie wolności zamiast jej ograniczenia).
W pierwszym etapie zastrzega się prawa autorskie do danej pracy. Ten etap nie różni się niczym od copyright. Dopiero w następnym zezwala się wszystkim zainteresowanym na dowolne kopiowanie, dystrybuowanie oraz modyfikowanie danej pracy lub pracy pochodnej. Jednocześnie zastrzega się by wszelkie zmiany również były objęte klauzulą copyleft, a więc wykorzystywane na tych samych zasadach co pierwotna praca. Celem jest tutaj stworzenie twórczości, która będzie się rozprzestrzeniać i jednocześnie nigdy ten proces rozprzestrzeniania się nie będzie mógł być zablokowany przez ponowne zastrzeżenie wszystkich praw autorskich do niej.

Domena publiczna

Domena publiczna (ang.: public domain) – w najwęższym znaczeniu jest to twórczość, z której można korzystać bez ograniczeń wynikających z uprawnień, które mają posiadacze autorskich praw majątkowych, gdyż prawa te wygasły lub twórczość ta nigdy nie była lub nie jest przedmiotem prawa autorskiego. Pojęcie to wywodzi się z angielskiego systemu common law i początkowo oznaczało grunty należące do państwa, które zostały udostępnione do bezpłatnego użytku publicznego, co później zostało rozciągnięte na własność intelektualną, która z różnych względów nie jest objęta ochroną prawa autorskiego i może w związku z tym być wykorzystywana bezpłatnie przez każdego.
Pojęcie to jest nie tyle ściśle zdefiniowanym terminem prawniczym, ile raczej popularną nazwą koncepcji, zgodnie z którą istnienie zasobu twórczości dostępnej bez ograniczeń dla każdego jest warunkiem swobodnego rozwoju kultury i nauki. W związku z czym czas i zakres ochrony prawnoautorskiej oraz patentowej powinien stanowić kompromis między interesami twórców i całego społeczeństwa. W tym znaczeniu pojęcie to pojawia się np. w dokumentach i dyskusjach Światowej Organizacji Własności Intelektualnej. W dokumentach tych to pojęcie ma znaczenie dużo szersze niż tylko zbiór dzieł, do których nie występuje ograniczenie dostępu ze względu na ochronę praw autorskich, ale ogólnie do wszystkich, które nie mają finansowych lub instytucjonalnych barier publicznego wykorzystania – np. dostępnych na tzw. wolnych licencjach. W zbliżony sposób definiuje też to pojęcie UNESCO.
Terminu domena publiczna używa się też czasami w odniesieniu do oprogramowania, które z jakichś względów nie jest objęte majątkowymi prawami autorskimi. Mylnie do tej kategorii zalicza się też niekiedy oprogramowanie dostępne na zasadach licencji copyleft oraz freeware lub nawet shareware.

http://pl.wikipedia.org/wiki/Domena_publiczna 

Ochrona prawna multimediów.
Ustawa o prawie autorskim zezwala na rozpowszechnianie obcego utworu muzycznego tylko wtedy,gdy wyrazi na to zgodę jego autor. Kopiowanie takiego utworu jest natomiast dozwolone wyłącznie na użytek własny - dotyczy to bezpośrednich krewnych lub dobrych znajomych, z którymi mamy stały bliski kontakt.

Legalnie zakupiony film lub muzykę możesz bez żadnych dodatkowych opłat:
odtworzyć na własnym sprzęcie także w gronie rodziny i znajomych,ale już nie podczas szkolnej imprezy;
zarchiwizować jako kopię zapasową na innym nośniku w formacie identycznym lub zmienionym;
odsprzedać,niszcząc jednocześnie wszystkie wykonane wcześniej kopie.

Zabezpieczone nośniki
Co zrobić,jeśli nośnik jest zabezpieczony przed kopiowaniem?
Polskie prawo autorskie zabrania usuwania oraz omijania takich zabezpieczeń.Gdy jednak nie masz na celu bezprawnego korzystania z utworu,możesz to zrobić legalnie,jeśli tylko potrafisz.Nielegalne będzie skopiowanie programu do sprzedaży,ale dozwolone jest wykonanie dla siebie jednej jego kopii zapasowej.
 Rysunek 1.50. 
Legalne egzemplarze są oznaczane trudnym do podrobienia hologramem.

Zabezpieczenie danych i nośniki danych

Obecnie niemal każdy z nas korzysta z olbrzymiej ilości danych. Komputery stacjonarne z dyskami, komputery przenośne, nośniki CD i DVD, pendrive. Na wszystkich tych nośnikach danych przechowujemy wiele, często bardzo dla nas cennych danych. Z tego powodu ważne jest, by wszystkie dane były odpowiednio zabezpieczone. Jeśli chodzi o bezpieczeństwo danych to możemy mówić o dwóch jego rodzajach. Z jednej strony musimy zabezpieczyć dane przez ryzykiem ich utraty, co może wiązać się z uszkodzeniem nośnika danych. Z drugiej strony możemy mówić o bezpieczeństwie istotnych danych przed ich wykradzeniem. Jeśli chcemy zabezpieczyć dane przed ich utratą dobrze jest tworzyć kopie zapasowe na nośnikach przenośnych z ważnych danych posiadanych na dyskach. Gdy dane przenosimy na zewnętrzny nośnik lepiej jest wybrać trwałe nośniki danych. W przypadku cennych dla nas zdjęć, czy plików warto nagrywać je na więcej niż jeden nośnik danych. Dane możemy również zabezpieczyć wykorzystując proste programy do tworzenia haseł.

Obecnie niemal każdy z nas korzysta z olbrzymiej ilości danych. Komputery stacjonarne z dyskami, komputery przenośne, nośniki CD i DVD, pendrive. Na wszystkich tych nośnikach danych przechowujemy wiele, często bardzo dla nas cennych danych. Z tego powodu ważne jest, by wszystkie dane były odpowiednio zabezpieczone. Jeśli chodzi o bezpieczeństwo danych to możemy mówić o dwóch jego rodzajach. Z jednej strony musimy zabezpieczyć dane przez ryzykiem ich utraty, co może wiązać się z uszkodzeniem nośnika danych. Z drugiej strony możemy mówić o bezpieczeństwie istotnych danych przed ich wykradzeniem. Jeśli chcemy zabezpieczyć dane przed ich utratą dobrze jest tworzyć kopie zapasowe na nośnikach przenośnych z ważnych danych posiadanych na dyskach. Gdy dane przenosimy na zewnętrzny nośnik lepiej jest wybrać trwałe nośniki danych. W przypadku cennych dla nas zdjęć, czy plików warto nagrywać je na więcej niż jeden nośnik danych. Dane możemy również zabezpieczyć wykorzystując proste programy do tworzenia haseł.

http://pl.wikipedia.org/wiki/Copyleft

5 ODPOWIEDZIALNOŚĆ KARNA.

Za naruszenie praw autorskich grozi odpowiedzialność karna w postaci:

-rozpowszechnianie utworu bez zgody – kara grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2,

- rozpowszechnianie w celu uzyskania korzyści majątkowej – kara pozbawienia wolności do lat 3,

- gdy rozpowszechnianie stanowi stałe źródło dochodu albo określona osoba kieruje lub organizuje tego rodzaju działalność – kara pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 5,

-gdy sprawca działa nieumyślnie – kara grzywny, kara ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

Naruszający prawa autorskie może być także pociągnięty do odpowiedzialności cywilnej, twórca może zażądać m.in.:

-zaniechania naruszeń;

- usunięcia skutków naruszenia;

-naprawienia szkody (na zasadach ogólnych lub poprzez zapłatę dwu-, a w przypadku zawinionego -naruszenia trzykrotności wynagrodzenia, jakie byłoby należne tytułem udzielenia przez uprawnionego zgody na korzystanie z utworu);

-wydania uzyskanych korzyści;

- oświadczenia odpowiedniej treści, zamieszczonego w prasie.

• 6. Odpowiedzialność karna
  Zgodnie z art.79 polskiego prawa autorskiego producent programu, którego prawa naruszono, może zażądać:
  - zwrócenia korzyści uzyskanych w wyniku takiego naruszenia
  -zapłaty podwójnej ceny programu
  -w szczególnie rażących przypadkach potrójnej ceny i naprawienia wyrządzonej szkody
  -usunięcia nielegalnie pozyskanych treści
  -skonfiskowania sprzętu, który posłużył do przestępstwa.
  Zgodnie z ogólnymi postanowieniami kodeksu karnego ukarana  może być tylko osoba fizyczna, a nie instytucja, ponieważ zakłada się, że czyn zabroniony mógł być wyłącznie przejawem woli człowieka.

  Inne przypadki wykroczeń związanych ze sferą informatyki:

• Hacking – czyli włamywanie się do cudzego komputera, to znaczy, uzyskanie dostępu do niego bez zgody właściciela. Grozi za to do 2 lat więzienia (według prawa polskiego).
• Phreaking – inaczej kradzież impulsów telefonicznych, czyli podłączenie się do sieci w taki sposób, by płaciła za nas inna osoba (wbrew swojej woli). Zgodnie z polskim prawem grozi za to do 3 lat pozbawienia wolności.
• Podrzucanie wirusa – zgodnie z polskim prawem grozi za to do 3 lat pozbawienia wolności.
• Plagiat – kradzież czyjegoś mienia intelektualnego (utworu) w całości lub częściowo, i przedstawianie go jako swojego. 

 

Piractwo Komputerowe

Piractwo komputerowe to potoczna, pozaprawna definicja działań naruszających ustawę o prawie autorskim.

Piractwo komputerowe to działalność polegająca na łamaniu prawa autorskiego poprzez nielegalne kopiowanie i posługiwanie się własnością intelektualną bez zgody autora lub producenta utworu  i bez uiszczenia odpowiednich opłat. (Wikipedia)
Piractwo komputerowe to nielegalne kopiowanie, reprodukowanie, używanie lub produkcja oprogramowania. Często spotykaną formą piractwa jest nielegalne kopiowanie , czyli sytuacja, w której osoby indywidualne lub firmy sporządzają kopie oprogramowania wbrew warunkom umowy licencyjnej jak np. wtedy, gdy ktoś pożycza kopię oprogramowania od kolegi z pracy lub znajomego, aby zainstalować ją na swoim komputerze, zamiast legalnie kupić ten produkt. (Microsoft)
Nielegalne oprogramowanie
Piractwo komputerowe przyjmuje najróżniejsze formy. Może polegać na instalowaniu w sieci lub na komputerze nie licencjonowanej kopii programu, instalowaniu danego programu na większej liczbie komputerów, niż przewiduje to licencja na program, kopiowanie programu z nośnika na nośnik, kopiowanie programu z internetu i wiele innych.
Zabronione jest kopiowanie programu bez zgody producenta, dystrybucja nielegalnych kopii, jak również używanie nielegalnych kopii.
Nielegalna muzyka i filmy
Piractwo komputerowe dotyczy także niezgodnego z prawem kopiowania i używania plików multimedialnych - filmów i muzyki. Nowe możliwości techniczne umożliwiające świetną kompresję dźwięku i obrazu, rozwój internetu oraz pojawienie się wielu programów głównie typu peer to peer spowodowało niezwykły rozrost piractwa w tym zakresie. 

 Multimedia 

Multimedia (łac. multum + medium) – media, stanowiące połączenie kilku różnych form przekazu informacji (np. tekstu, dźwięku, grafiki, animacji, wideo) w celu dostarczania odbiorcom informacji lub rozrywki. Termin „multimedia” ma również zastosowanie w mediach elektronicznych służących do rejestrowania oraz odtwarzania treści multimedialnych. Multimedia posiadają cechy tradycyjnych technik mieszanych i sztuk pięknych, jednak mają szerszy zakres. Termin bogate media jest synonimem terminu multimedia interaktywne.

 Multimedia są zestawieniem następujących form:
 

 

Cechy charakterystyczne

Lokalne Nagrywane	Online Przesyłanie Strumieniowe

Prezentacje multimedialne mogą być odbierane na żywo, wyświetlane, transmitowane lub odtwarzane w dowolnym miejscu. Transmisja może przybierać postać bezpośredniej lub rejestrowanej prezentacji multimedialnej. Transmisja oraz nagrania występują jako analogowa lub cyfrowa elektroniczna technologia mediów. Cyfrowe multimedia bezpośrednie są pobierane lub przekazywane strumieniowo. Mogą być one przekazywane na żywo lub na życzenie użytkownika.
Gry multimedialne mogą być prowadzone pomiędzy różnymi użytkownikami w sieci online czy lokalnie z nie podłączonym do sieci komputerem lub w systemie gier.
Różne rodzaje technicznych i cyfrowych multimediów mogą służyć poprawie jakości odbioru, na przykład łatwiejszemu i szybszemu przekazowi informacji. A jeśli chodzi o rozrywkę czy sztukę mogą przewyższyć efektownością codzienne doświadczenia.

Pokaz laserowy jest przedstawieniem multimedialnym na żywo.

Wysoka interaktywność jest możliwa dzięki połączeniu wielu form przekazu. Multimedia sieciowe są coraz bardziej nastawione na konkretne informacje, co umożliwia użytkownikom wprowadzanie poprawek i dostosowywanie programów do własnych potrzeb. Przykładów jest wiele, począwszy od licznych stron internetowych o różnej zawartości (galerie zdjęć tworzone przez użytkowników sieci zawierające zarówno obrazy jak i tekst), do symulacji, której składowe (wydarzenia, ilustracje, animacje czy video) mogą być modyfikowane. Pozwala to zmieniać „doświadczenie” multimedialne bez konieczności przeprogramowywania.

http://pl.wikipedia.org/wiki/Multimedia 

Ze względu  na nośnik,na jakim zostały utrwwalone materiały multimedialne,wyróżnia się dwie grupy produktów:
Disc-based interactive multimedia works - utwory multimedialne zapisane na materialnym nośniku,np.CD-ROM,DVD,VideoCD.
Transmitted interactive multimedia works - utwory nieutrwalone na fizycznym nośniku, lecz udostępnione na przykład w sieciach i dostępne w postaci przekazu strumieniowego.W tym przypadku prawo autorskie jest jeszcze wciąż na etapie opracowań.